<img src="https://images.aposto.com/2022/11/4/1672347950817.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Uh. Favori yaratıcı ikililerimden&nbsp;Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino, Bone Orchard Mythos serisinin ikinci güzelliğiyle karşımızda.”Lovecraft meets Lynch” şeklinde açıklayabileceğim bu seri, ikilinin benim gözümde en özel işi olma konusunda emin adımlarla ilerliyor. İkili de böyle söylüyor zaten. Farklı farklı formatlarda işlerden oluşacak bu seri beni çok heyecanlandırıyor. Yeterince BOM’dan bahsettik biraz da Ten Thousand Black Feathers diyelim. Lemire ve Sorrentino şahaneler. Sanki birbiri için yaratılmış bu ikili, korku türünde harikalar yaratıyor. Sorrentino’nun kendine has stili, Lemire’in ilk işi Lost Dogs’da hissettiğimiz karanlık bu işte iyice ön plana çıkıyor. Bu ikili gerçekten hem ayrı ayrı hem de birlikte işleriyle en sevdiğim sanatçılardan. Heyecanlıyım ve heyecanımı siz de paylaşın istiyorum. Kitap iki çocukluk arkadaşını anlatacak belli ki. Biri artık ölü diğeri de bu ölümle başa çıkamıyor anladığım kadarıyla. İkiliden yaşayacak kadar şansız olanı çocukluk hayalleri olan kitap yazma konusunda başarılı olmuş gibi duruyor. Ama ilerleyen sayılarda neler olacak bilemiyorum. Lemire bizi şaşırtacak belli ki.Kitap ikilinin gençliğiyle açılıyor. Sorrentino bol renkli tatlı çizgilerle geçmişi resmediyor. Sayfa ilerledikçe düşen kara tüyler sayfayı kaplamaya başlıyor. Ve ikinci sayfada yaratıcı ikiliyi tüm karanlığıyla görüyoruz. Sorrentino alışık olduğumuz tarzında çizgileriyle, Lemire ise Habil ve Kabilvari bir hikâyeyle karşımızda. İlk iki sayfa o kadar güzel ki adeta “bir ilk sayı nasıl olmalı?” dersi veriyor. Trish’in Jackie’yi öldürdüğünü görüyoruz ve yavaş yavaş ikilinin tanışmasını izliyoruz. Hayatına musallat olan geçmişinden kaçmaya çalışan Trish, tam da geçmişinin tam ortasına, Jackie’nin çocukluk evine gidiyor. Bol bol favori fantastik edebiyatçılarımızdan bahseden bu kitap, ikilinin kitap yazma tutkusuyla da tanıştırıyor. Size kitabı daha fazla anlatmak istemiyorum çünkü görmeniz lazım. Şahane bir iş, daha ilk sayıdan belli. Kitap çok fazla soruya cevap vermeden bitiyor ama iyi de yapıyor. Çünkü ben şu an ikinci kitap çıkana kadar nasıl bekleyeceğim bilmiyorum.Mmmh, bu güzelliği size daha ne kadar övebilirim ki? Gerçekten çok güzel. Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino adeta çizgi roman nasıl yapılır masterclass’ı veriyor. İkisini de çok çok seviyorum ve yaptıkları işlere bayılıyorum. Çok fazla bir şey demek istemiyorum. Lovecraftian korkuya biraz ilginiz varsa, iyi çizgi roman nasıl olur merak ediyorsanız ya da genel olarak fantastik dünyalar hoşunuza gidiyorsa bu kitabı okuyun. Bunların hiçbiri ilginizi çekmiyorsa da okuyun. O kadar iyi çünkü.Kapak: Andrea Sorrentino

Jeff Lemire & Andrea Sorrentino

The Bone Orchard Mythos: Ten Thousand Black Feathers #1

<img src="https://images.aposto.com/2022/8/3/1664383166313.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Uh. Favori yaratıcı ikililerimden Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino, Bone Orchard Mythos serisinin ikinci güzelliğiyle karşımızda.”Lovecraft meets Lynch” şeklinde açıklayabileceğim bu seri, ikilinin benim gözümde en özel işi olma konusunda emin adımlarla ilerliyor. İkili de böyle söylüyor zaten. Farklı farklı formatlarda işlerden oluşacak bu seri beni çok heyecanlandırıyor. Yeterince BOM’dan bahsettik biraz da Ten Thousand Black Feathers diyelim. Lemire ve Sorrentino şahaneler. Sanki birbiri için yaratılmış bu ikili, korku türünde harikalar yaratıyor. Sorrentino’nun kendine has stili, Lemire’in ilk işi Lost Dogs’da hissettiğimiz karanlık bu işte iyice ön plana çıkıyor. Bu ikili gerçekten hem ayrı ayrı hem de birlikte işleriyle en sevdiğim sanatçılardan. Heyecanlıyım ve heyecanımı siz de paylaşın istiyorum. Kitap iki çocukluk arkadaşını anlatacak belli ki. Biri artık ölü diğeri de bu ölümle başa çıkamıyor anladığım kadarıyla. İkiliden yaşayacak kadar şansız olanı çocukluk hayalleri olan kitap yazma konusunda başarılı olmuş gibi duruyor. Ama ilerleyen sayılarda neler olacak bilemiyorum. Lemire bizi şaşırtacak belli ki.Kitap ikilinin gençliğiyle açılıyor. Sorrentino bol renkli tatlı çizgilerle geçmişi resmediyor. Sayfa ilerledikçe düşen kara tüyler sayfayı kaplamaya başlıyor. Ve ikinci sayfada yaratıcı ikiliyi tüm karanlığıyla görüyoruz. Sorrentino alışık olduğumuz tarzında çizgileriyle, Lemire ise Habil ve Kabilvari bir hikâyeyle karşımızda. İlk iki sayfa o kadar güzel ki adeta “bir ilk sayı nasıl olmalı?” dersi veriyor. Trish’in Jackie’yi öldürdüğünü görüyoruz ve yavaş yavaş ikilinin tanışmasını izliyoruz. Hayatına musallat olan geçmişinden kaçmaya çalışan Trish, tam da geçmişinin tam ortasına, Jackie’nin çocukluk evine gidiyor. Bol bol favori fantastik edebiyatçılarımızdan bahseden bu kitap, ikilinin kitap yazma tutkusuyla da tanıştırıyor. Size kitabı daha fazla anlatmak istemiyorum çünkü görmeniz lazım. Şahane bir iş, daha ilk sayıdan belli. Kitap çok fazla soruya cevap vermeden bitiyor ama iyi de yapıyor. Çünkü ben şu an ikinci kitap çıkana kadar nasıl bekleyeceğim bilmiyorum.Mmmh, bu güzelliği size daha ne kadar övebilirim ki? Gerçekten çok güzel. Jeff Lemire ve Andrea Sorrentino adeta çizgi roman nasıl yapılır masterclass’ı veriyor. İkisini de çok çok seviyorum ve yaptıkları işlere bayılıyorum. Çok fazla bir şey demek istemiyorum. Lovecraftian korkuya biraz ilginiz varsa, iyi çizgi roman nasıl olur merak ediyorsanız ya da genel olarak fantastik dünyalar hoşunuza gidiyorsa bu kitabı okuyun. Bunların hiçbiri ilginizi çekmiyorsa da okuyun. O kadar iyi çünkü.Kapak: Andrea Sorrentino

Lost Dogs ile ilgili hikayeler